Winston Bogarde

Winston Bogarde begon zijn carrière op achttienjarige leeftijd bij Sparta Rotterdam. Daar speelde hij jarenlang als aanvaller. In de jaren die volgden speelde Bogarde voor Alexandria ‘66, SVV, Excelsior en Sparta Rotterdam. In 1994 maakte Bogarde de overstap naar Ajax. In die tijd had Bogarde al de droom om een succesvolle spits te zijn. Louis van Gaal zag potentie in Bogarde en belde hem op, waarmee hij Bogarde onder de neus van MSV wegkaapte. Hij zag Bogarde in de rol als linkshalf of linksback. Hoewel Bogarde altijd de ambitie had als spits succesvol te zijn, besloot hij akkoord te gaan met de omscholing en vertrok naar Amsterdam.

De carrière van Bogarde bij Ajax begon moeizaam. Hij had last van een blessure die ervoor zorgde dat zijn debuut even op zich liet wachten. Daarnaast waren de omscholing tot centrale verdediger en het hoge niveau lastige drempels om te nemen. Toen Bogarde eenmaal fit was, werd hij vooral als invaller ingezet. In seizoen 1995/1996 speelde Bogarde goed. Hij speelde mee in de Nederlandse Supercup, maakte de openingstreffer in de Europese Supercup en zorgde ervoor dat de wereldbeker voor de clubteams werd gewonnen. Bogarde stond als voetballer van Ajax, FC Barcelona en het Nederlands elftal vooral bekend om zijn harde, trotse, fysieke verschijning.

Bogarde bij Chelsea, AC Milan en Barcelona

In de zomer van 1997 kreeg Bogarde Ruzie met met coach Louis van Gaal. Bogarde eiste een basisplaats op in de Champions League-wedstrijd tegen Atlético Madrid. Hij weigerde vervolgens een plaats op de bank voor die match en dat luidde de exit van Bogarde bij Ajax in. In de zomer van 1997 vertrok Bogarde naar AC Milan. Bij AC Milan leek Bogarde vaste linksback te worden. Toen het seizoen daadwerkelijk begon werd Bogarde niet opgesteld. De verstandhouding met coach Fabio Capello en de positie van Bogarde verslechterde en in 1998 vertrok hij naar FC Barcelona. Bij FC Barcelona leefde Bogarde op als centrale verdediger. Hij speelde 19 wedstrijden en won drie prijzen: de landstitel, de Copa del Rey en de Europese Super Cup.

Na tweeënhalf jaar bij FC Barcelona te hebben gespeeld, vertrok Bogarde naar Engeland waar hij voor Chelsea ging spelen. Hier speelde hij in vier jaar tijd negen competitiewedstrijden. In december 2000 kreeg Bogarde te maken met een knieblessure. Na een revalidatie van vier maanden was hij volledig uit de plannen van Chelsea verdwenen. Chelsea wilde hem met een afkoopsom laten gaan, maar Bogarde eiste zijn volledige salaris op. Na de jaren bij Chelsea ging Bogarde op zoek naar een nieuwe club, maar na achttien maanden had hij nog geen geschikte aanbieding gehad. In november 2005 kondigde Bogarde het einde van zijn actieve voetbalcarrière aan.

​​Actief op het EK 1996 en WK 1998 met Oranje

In december 1995 werd Bogarde door bondscoach Guus Hiddink opgeroepen voor het Nederlands Elftal. In 1996 maakte hij zijn debuut in de play-off-wedstrijd tegen Ierland. Ook na zijn start bij FC Barcelona was Bogarde onderdeel van de WK-selectie in 1998. In 1998 werkte Oranje een hersteltraining af op het hoog in de bergen verscholen trainingscomplex van AS Monaco in La Turbie. Tijdens deze hersteltraining ging het voor Bogarde mis: hij brak zijn been en scheurde alle spieren in zijn enkel. Bogarde lag krimpend van de pijn op de grond. Eigenlijk zou hij de geschorste Arthur Numan in de halve finales tegen Brazilië moeten vervangen, maar dat ging nu niet meer. Bogarde kon maanden niet spelen. Voor het team, maar zeker voor Bogarde, was dit een zware domper. In de aanloop naar het EK 2000 raakte Bogarde uit beeld bij bondscoach Frank Rijkaard. Zijn laatste interland was een oefenwedstrijd tegen Spanje in 2000. In totaal kwam hij 20 keer uit voor Oranje.

Winston Bogarde als coach

In 2010, na zijn carrière als profvoetballer, begon Bogarde in Ierland met de opleiding tot voetbaltrainer. Hij volgde de opleiding in Ierland, omdat hij in Nederland niet voldeed aan de criteria voor toelating tot de verkorte cursus tot coach betaald voetbal. In 2011 behaalde hij in geheel tegendraadse Bogarde-stijl zijn trainersdiploma. Hij ging in Nederland op zoek naar een ploeg waar hij als verdedigerstrainer aan de slag kon en werd in 2011 benaderd door Ajax voor een functie als jeugdtrainer voor Jong Ajax. Vanaf 2017 was Bogarde assistent-trainer bij Jong Ajax. Daarna fungeerde hij als assistent-trainer bij het eerste van Ajax waar hij hoofdtrainer Michael Reiziger assisteerde.

In februari 2022 komt Bogarde slecht in het nieuws. NRC kwam met een uitgebreid artikel waaruit bleek dat Ajax eind 2020 een klacht over Winston Bogarde liet onderzoeken door een extern bureau. Dat bureau kwam tot de conclusie dat de assistent-trainer seksueel overschrijdend gedrag had vertoond. Het bureau kon niet duidelijk vinden in hoeverre het gedrag werkgerelateerd was. De directie van Ajax besloot daarom om het als privézaak aan te merken.

In juni 2022 werd bekend dat Bogarde vertrok als assistent-trainer bij Ajax. Voor Bogarde was geen plek meer in de technische staf van Jong Ajax, omdat hij te goed en te ervaren was om daar als assistent plaats te nemen. Zijn vertrek zou niets te maken hebben met de berichtgeving in februari 2022 rondom Winston Bogarde. Uit berichtgeving rondom het schandaal blijkt echter dat de nieuwe hoofdtrainer, Alfred Schreuder, vanwege deze negatieve publiciteit van Bogarde af wilde.

Het leven van Bogarde buiten het voetbal

Winston Bogarde werd op 22 oktober 1970 geboren in Rotterdam. Op latere leeftijd verruilde Bogarde zijn woonplaats Rotterdam voor Amsterdam. Voetbaltalent zit in de familie, want ook de neefjes van Winston Bogarde (hun vader is zijn broer) spelen voetbal op hoog niveau. Neefje Melayro Bogarde werd op 28 mei 2002 geboren. Hij trad in de voetsporen van zijn oom en speelde als centrale verdediger. Melayro speelde in de jeugd van Swift Boys en in 2009 kwam hij in de jeugdopleiding van Feyenoord terecht. Na negen seizoenen vertrok hij naar TSG 1899 Hoffenheim. Medio 2021 verlengde Melayro zijn contract bij Hoffenheim tot en met seizoen 2023/2024. Omdat Melayro in de eerste helft van seizoen 2021/2022 geen competitiewedstrijden speelde voor Hoffenheim, werd hij voor een half jaar verhuurd aan FC Groningen. Zijn andere neefje Lamare Bogarde werd op 5 januari 2004 geboren. Net als zijn broer begon Lamare zijn carrière bij Feyenoord. Bij voorkeur speelde Lamare als defensieve middenvelder. In 2020 tekende de toen pas zestienjarige voetballer een contract bij Aston Villa en verliet hij Feyenoord.

Autobiografie Winston Bogarde

Toen het contract van Winston Bogarde bij Chelsea in 2004 afliep, kwam er een einde aan zijn carrière. Om het hoofdstuk af te sluiten, liet Bogarde zijn levensverhaal optekenen. Het resultaat was een autobiografie met de titel 'Winston Bogarde: deze neger buigt voor niemand'. In het boek wordt de man achter de voetballer omschreven en vertelt Bogarde over zijn vroegere ambitie om profvoetballer te worden, het racisme in de voetbalwereld en spraakmakende momenten uit zijn loopbaan. In het boek is Bogarde heel open over ruzies met ploeggenoten, trainers, directeuren en zijn uitspattingen naast het veld.

Bogarde verdiende als profvoetballer goed. In 1999 kocht hij voor één miljoen euro een grote villa in Amsterdam waar hij samen met zijn vrouw woonde. Hij liet de hypotheek op het huis verhogen tot 2,8 miljoen euro. Toen het slechter ging met zijn carrière, kon hij de hypotheek niet meer betalen. Uiteindelijk werd de villa geveild nadat deze vier jaar lang te koop had gestaan. Helaas leverde de veiling niet genoeg geld op en eiste de bank het spaargeld van Bogarde op. Ook dit was niet voldoende en Bogarde werd failliet verklaard. Later bleek dat Winston Bogarde vaak in het casino te vinden was, waar hij graag pokerde. Mede hierdoor is hij failliet gegaan. In 2007 deed hij samen met Lange Frans, Ellen ten Damme, Johnny de Mol, Joep Sertons en Fajah Lourens mee aan het programma Veronica Poker. Hij won het programma niet.